Već viđeno

Već dugo, previše dugo, važi ona izreka da tamo gde prestaje logika tu počinje Srbija. Potvrdu ove teze imamo i u savremenom političkom životu u Srbiji gde političke partije i stranke nisu političke organizacije sa utemeljenim principima demokratskog odlučivanja, već najobičnija politička preduzeća u kojima je partijski šef generalni direktor i vlasnik preduzeća koji se za sve pita i o svemu odlučuje.

Sva stranačka hijerarhija i sve što se za nešto u partiji pita, skoncentrisano je u Beogradu, a odbori po unutrašnjosti služe za lepljenje plakata, organizaciju dočeka stranačkih lidera i liderčića kada se umilostive da iz Beograda dođu da održe neku govoranciju. Scenario je isti, malo razgovor sa novinarima, malo poseta nekom privredniku ili seoskom gazdinstvu, malo neka tribinica ili razgovor sa građanima na ulici i to je to.  

Ako se pojavi neki problem u državi ili Beogradu, eto partijskog vrha da to raspravi. Ako se pojavi neki problem u nekom drugom gradu, opštini ili bilo kojoj srpskoj zabiti, eto opet beogradske centrale da to reši.

Ako problema nema, tu je opet beogradska centrala ove ili one partije da prvo problem napravi, a potom i da ga rešava.

U ovakav scenario nije se uklapala samo jedna politička stranka u Srbiji od nastanka modernog višestranačja u ex Jugoslaviji do Srbije današnjih dana.

Reč je naravno o SPS-u, nasledniku onoga što se nekada zvalo SKJ (Savez komunista Jugoslavije). Možda u tome i jeste caka, jer je SKJ bio utemeljen u narodu, u gradskim i mesnim odborima.

Čak i u vreme Slobodana Miloševića u SPS-u se slušalo šta govore ljudi sa terena. I uvažavalo, manje-više.

Odolevao je SPS tako, do skoro, uvođenju tehnokratsko-liberalnog načina rukovođenja strankom. Do pre godinu, godinu i po dana.

Poslednji bastioni odbrane u SPS-u pali su pristajanjem  Novice Tončeva i Branka Ružića, da uzimanjem visokih funkcija spuste loptu i partiju u celosti prepuste u tehnokratske ruke.

Ni SPS više nije politička stranka, u pravom smislu značenja tih reči. SPS je, kao i ostale političke stranke u Srbiji, političko preduzeće sa tehnokratskom upravom.

Političke stranke u Srbiji obesmislile su svojom politikom i unutrašnjom organizacijom same sebe. Obolele od samodestrukcije, kao kada ljudski organizam oboli od neke samoimune  bolesti.

Umesto da budu utemeljene u opštinskim i mesnim organizacijama, među ljudima po selima i gradovima, da dolaze i odlaze sa vlasti i da traju, one u modernoj Srbiji žive život vilinog konjica.

Rađaju se, uzdižu se, osvajaju vlast, na vlasti se bahate i polako umiru. Ceo ciklus traje relativno dugo za prosečan ljudski život, ali veoma kratko kao istorijski proces, u proseku 12 godina.

Ili nam možda primeri SPO, DSS, G17, DS … govore nešto drugo.

Zaista, gde počinje Srbija tu prestaje logika.

__________________________________________________________________